YALNIZLIK HER ZAMAN HUZUR MUDUR?

      Havanın tatlı sıcaklığı pencereyi açmadan anlaşılabiliyordu.Aklından hayaller geçirirken,sınıfta dolanan ses yankılarına aldırış etmeden sadece dersin bitmesini bekliyordu.Uzun süreli hayallerin ardından ders bittiği anda,etrafını umursamaz bir tavırla,sessizce merdivenlerden inip evinin yolunu tutuyordu.Her eve gidişinde  ormanın  içindeki yoldan gidip,akarsuyun kenarında oturup düşünmeyi alışkanlık haline getirmişti.

      Çoğu zamanlarda içinde nedenini bilmediği bir huzursuzluk kol geziyordu.Bu huzursuzluğu çevresindeki insanlara yansıtmak yerine,yalnız kalmayı kendine tedavi olarak görüyordu.Ormanın içindeki yoldan gitmesinin  sebebide buydu.Her yalnızlığında gerçek huzura en yakın olduğunu düşünüyordu.Yaşama nedenini merak etmeden duramıyordu.İçindeki huzursuzluğun sebebinin bu olduğunu düşünüyordu.

      Genel sorunlarının insanoğlunun kendi kendine ürettiği eğitim sistemi ve geçimini sağlamak olduğunu gördükçe,en azından şimdiki düşüncesi ile kendini derslere çalışmamakta haklı görüyordu.Ona göre tek amaç,bu kısa sürede yaşam standartlarını yükseltmek olmamalıydı.Zaten bir insan başkaları mutsuzken nasıl lüks yaşayabilirdi ki.Aklında daha farklı birçok sorular dolanıyordu.

Şarıldayan suyun kenarında otururken bir fincan yalnızlıkla etrafa bakıyordu.O anlarda dünyada,kendinden daha mutlu insan olmadığını düşünüyor.Doğaya bakarak gördüğü tüm canlıları hayranlıkla izliyordu.

O yalnızdı.

Ama,

Doğanın içindeki canlılarla beraber sadece insanlıktan yalnızdı.